Święci trzech Zakonów Franciszkańskich

Urodził się w rodzinie bogatego kupca, Piotra Bernardone, i ochrzczono go imieniem Jan, ale ojciec nazywał go Franciszkiem (Francesco). Żywy, inteligentny, wesoły, szczery i wielkoduszny stał się nie koronowanym królem młodzieży w miasteczku. Wziął udział w wojnie z Perugią, ale dostał się do niewoli i spędził tam rok, co przypłacił chorobą. Wybrał się potem na inną wyprawę do Apulii, ale głos Boży wezwał go do refleksji nad motywacjami. Zawrócił do Asyżu i zaczął żyć modlitwą, pokutą, posługiwaniem chorym. W 1206 roku głos Boży usłyszany w kościele św. Damiana sprawił, że Franciszek podjął życie pustelnicze, naprawiając w okolicy zniszczone świątynie. Ostry konflikt z ojcem doprowadził do sądu przed biskupem. Mając 24 lata Franciszek pod opieką biskupa zaczął samodzielną drogę duchową, starając się rozpoznać powierzony sobie charyzmat. Spędzał wiele czasu na liturgii, naprawiał kościoły i służył trędowatym. Starał się żyć ściśle według Ewangelii. Gdy dołączyli się pierwsi towarzysze, wszyscy (12 braci) wyruszyli w 1209 roku do Rzymu, aby otrzymać zatwierdzenie od papieża dla swego "Braterstwa Pokutników z Asyżu". Po powrocie zamieszkali w Rivotorto, a potem przy kościele Maryi Królowej Aniołów (Porcjunkuli). W 1212 r. dołączyła do braci Klara i zamieszkała w klasztorze wybudowanym przez braci przy kościele św. Damiana (San Damiano). W niedługim czasie powstała wspólnota sióstr zwanych "Ubogimi Paniami" lub damianitkami.

W 1215 r. Franciszek udał się na Sobór Laterański, gdzie zawarł przyjaźń ze św. Dominikiem. W tym czasie zorganizował z grupą świeckich pierwsze wspólnoty zwane "trzecim Zakonem" lub Franciszkańskim Zakonem Świeckich. Bracia na kapitule Zakonu w 1217 r. postanowili wyjść poza teren Włoch, aby głosić pokutę; wyruszyli do Francji, Anglii, Niemiec, Węgier, Maroka i Ziemi Świętej. Franciszek także udał się do Ziemi Świętej i dotarł do sułtana Melek-el-Kamel, z którym rozmawiał na temat wiary chrześcijańskiej. Powrócił jednak do Włoch, gdyż zaczął chorować. W Palestynie zaraził się chorobą oczu i malarią. Rozwój Zakonu braci wymagał nadania silniejszych struktur i dlatego Franciszek poprosił o towarzyszenie Zakonowi tzw. "Kardynała protektora", sam jednak musiał zrzec się przewodzenia braciom ze względu na rozwój choroby. Na kapitule "rogozianej" wybrany został na ministra generalnego brat Eliasz, i został przyjęty tekst Reguły tzw. "niezatwierdzonej". Franciszek zaś jako zwykły brat pielgrzymował po Włoszech głosząc pokutę. W 1223 r. z pomocą braci Franciszek napisał tekst Reguły, który został przedstawiony papieżowi Honoriuszowi III i zatwierdzony przez niego jako Reguła Zakonu Braci Mniejszych. W tym też czasie w Greccio podczas świąt Narodzenia Pańskiego Franciszek zorganizował pierwszą "szopkę Betlejemską", aby pomóc ludziom wyobrazić sobie uniżenie się Chrystusa. W roku 1224 (ok. 14-17 września) Franciszek w towarzystwie brata Leona udał się na górę La Verna (Alwernia), aby spędzić trochę czasu w odosobnieniu. Tam doznał wizji serafina, i otrzymał "stygmaty" na wzór ran Jezusa Ukrzyżowanego. To przeżycie wyraził w napisanej zranioną dłonią modlitwie "Uwielbienie Boga Najwyższego", a także w błogosławieństwie dla brata Leona dreczonego pokusami. Mimo wyczerpania chorobą udał się na kolejne głoszenie pokuty, podczas gdy brat Eliasz szukał pomocy w ulżeniu jego chorobom. Święty przebywał też przez jakiś czas pod opieką Klary przy klasztorze San Damiano. Tam ułożył pieśń "Pochwała stworzeń" ("Pieśń brata Słońce"). Wysłany do Sieny, aby poddać się leczeniu chorych oczu, podyktował swój duchowy testament dla braci, polecał też wszystkim cześć dla Najświętszego Sakramentu. W 1226 roku został przewieziony do Asyżu, ale chciał, aby odesłać go do kościoła Maryi Królowej Aniołów (Porcjunkuli). Tam umarł 3 października 1226 roku. Wtedy wiernym ogłoszono łaskę stygmatów noszonych przez Franciszka, dotychczas otoczonych dyskrecją. Ciało świętego przeniesiono do San Damiano, a potem do Asyżu, gdzie wkrótce, dla uczczenia ciała Świętego, wybudowano bazylikę - "Sacro Convento".

Franciszek został ogłoszony świętym Kościoła w 1228 roku w Asyżu, przez swego przyjaciela, kardynała Hugolina, który tymczasem został wybrany na papieża i przyjął imię Grzegorza IX.

Św. Antoni z Padwy - a właściwie - Fernando de Bulhan urodził się w Lizbonie (Portugalia) w 1195 roku, w zamożnej szlacheckiej rodzinie. Ok. roku 1209 wstąpił do wspólnoty Kanoników św. Augustyna w pobliżu Lizbony, ale wkrótce przeniósł się do Coimbry, aby w ten sposób uwolnić się od nieustających odwiedzin krewnych. W Coimbrze intensywnie studiował teksty biblijne i teologiczne. Tam też otrzymał święcenia kapłańskie. Świadectwo braci św. Franciszka, których spotkał i którzy wkrótce ponieśli śmierć męczeńską z rąk muzułmanów, wywołało w nim pragnienie przejścia do wspólnoty franciszkańskiej. Uczynił to w 1220 r. i jednocześnie zmienił imię na Antoni. Pragnął udać się do Maroka, aby głosić Chrystusa, ale po dotarciu do Afryki zachorował i musiał wrócić do Europy. Statek miotany sztormem przybił do brzegów Sycylii. Gdy Antoni udał się wraz z braćmi na Kapitułę Zakonu (1221 r.), otrzymał polecenie udania się do wspólnoty na Monte Paolo. Pracował tam jako zwykły brat, dopóki gwardian nie poprosił go o wygłoszenie kazania - wtedy, z posłuszeństwa, Antonii posłużył się swą wiedzą i znajomością teologii ku niezmiernemu zdumieniu braci. Powierzono mu zatem posługę głoszenia kazań i nauczania braci teologii.

Na Kapitule Zakonu w 1224 r. został posłany do Francji, skąd wrócił po 3 latach. Gdy powierzono mu posługę przełożonego w prowincji północnych Włoch, niestrudzenie podróżował głosząc kazania, piętnując lichwę i niesprawiedliwość społeczną oraz dyskutując z licznymi wówczas heretykami. Z tego okresu pochodzą liczne opowieści o cudach dokonujących się pod wpływem nauczania Antoniego. Dlatego nadaje mu się tytuł Antoniego Cudotwórcy.

Intensywna posługa i surowa asceza doprowadziły do wyczerpania sił, nadwątlonych już w Afryce. Antoni umarł w podróży, u bram Padwy, w klasztorze klarysek w Arcella 13 czerwca 1231 r. Ze względu na powszechną opinię o jego świętości, Grzegorz IX kanonizował Antoniego w 1232 roku.

Józef Desa urodził się w 1603 r., w miejscowości Copertino, w prostej wiejskiej rodzinie. W dzieciństwie poważnie zachorował, ale został uzdrowiony przez wstawiennictwo Maryi. Już jako chłopiec miał łaskę głębokiej modlitwy. Poprosił o przyjęcie do klasztoru braci mniejszych, ale nauka sprawiała mu duże trudności, uchodził też za niezdarę. Ponownie poprosił o przyjęcie u kapucynów, ale również tam nie zdecydowano się go przyjąć. Ostatecznie zatrzymał się wśród braci konwentualnych jako brat do prostych posług. Powoli dostrzegano jego miłość do Kościoła, rozmodlenie, surową ascezę i pracę nad sobą. Rozpoczął studia teologiczne i w 1628 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Jego niezwykle wrażliwe usposobienie powodowało, że często popadał w ekstazę tak intensywną, że unosił się nad ziemię. Istnieje 17 udokumentowanych relacji o zaistnieniu tego charyzmatu zwanego lewitacją. Sprawą "latającego zakonnika" zajęło się Święte Oficjum, ale papież Urban VIII będąc świadkiem mimowolnej ekstazy Świętego, potwierdził ten szczególny dar jako Boży. Niemniej przez wzgląd na ciekawość ludzką, wkrótce zabroniono Józefowi publicznego sprawowania Mszy św., modlitw wspólnotowych i przebywania z braćmi. Tułał się po różnych klasztorach, aby pozostawać nieznany.

Osiadł w Osimo, gdzie zmarł 17 września 1663 r. Kanonizowany został przez Klemensa XIII w roku 1767.

Maksymilian urodził się w Zduńskiej Woli w roku 1894 i otrzymał na chrzcie imię Rajmund. Po kilku latach rodzina Kolbe przeniosła się w poszukiwaniu pracy do Pabianic. Rajmund razem ze swoim starszym bratem wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych przebywając w klasztorach we Lwowie, Krakowie, Grodnie. Po przyjęciu święceń został posłany do Rzymu na dalsze studia. Tam razem z braćmi utworzył w 1917 r. pierwszą wspólnotę ruchu maryjnego pod nazwą "Rycerstwo Niepokalanej". Gdy wrócił do Polski, zajął się propagowaniem tego ruchu za pomocą prasy, a także poprzez utworzenie szczególnego klasztoru - "Niepokalanowa". Ze względu na apel ministra generalnego zakonu, Maksymilian zgłosił się do pracy misyjnej w Japonii i również tam zajmował się duszpasterstwem poprzez prasę. Przed wybuchem II Wojny Światowej powrócił do Niepokalanowa, skąd w roku 1941 został wywieziony przez faszystów i osadzony w Oświęcimiu. Poruszony miłością oddał dobrowolnie swoje życie za ojca rodziny i zginął w bunkrze głodowym 15 sierpnia 1941 r. Ogłoszony błogosławionym jako wyznawca, został kanonizowany w 1982 roku jako męczennik.

Urodził się w rodzinie szlachty małopolskiej w 1340 roku. Jego przydomek wywodzi się z herbu rodowego. Rodzina wkrótce przeniosła się do Włodzimierza na Rusi. Jakub wstąpił do Zakonu braci jako młody chłopiec, a jako dojrzały kapłan podjął posługę gwardiana w klasztorze we Lwowie. W roku 1391 został arcybiskupem halicko-lwowskim. Osobiście angażował się w duszpasterstwo i umacnianie struktur diecezji. Sam żył niezwykle skromnie, w drewnianym domku, a swe dochody przeznaczał na budowę kościołów, klasztorów, a także dla szpitala we Lwowie. Był zaufanym doradcą króla Władysława Jagiełły i św. Jadwigi.

Upowszechniał gorliwie kult Najświętszego Sakramentu, zwłaszcza przez procesje i adoracje. Lubił też bardzo modlić się do Maryi jako Bożej Rodzicielki. Zmarł 20 października 1409 r., prosząc w swym testamencie, aby to, co po nim zostało, rozdać jako jałmużnę.

W roku 1790 został ogłoszony przez Piusa V błogosławionym.

Przy urodzeniu (1694 r.) nadano mu imię Melchior. Pochodził ze szlachty wielkopolskiej. Uczył się w kolegium jezuickim, potem wstąpił do wojska i uzyskał stopień oficera. Opuścił jednak to środowisko i w wieku 21 lat wstąpił do wspólnoty braci konwentualnych i przyjął imię Rafał. Po otrzymaniu w 1717 r. święceń kapłańskich posługiwał w różnych klasztorach Polski. Słynął z ascetycznego trybu życia, ponieważ w ten sposób pokutował za grzechy tych, których spowiadał. Był cenionym kaznodzieją i spowiednikiem. Bardzo też starał się pomagać biednym i opuszczonym. Niejeden raz osobiście posługiwał chorym podczas epidemii. Gdy przebywał w klasztorze w Łagiewnikach (koło Łodzi) zaraził się sam i wkrótce zmarł 2 grudnia 1741 r.

Jan Paweł II ogłosił go w 1991 roku błogosławionym.

Zbigniew (niższy na zdjęciu) przyszedł na świat w wiosce Zawada koło Tarnowa w ubogiej rodzinie. Często pomagał w gospodarstwie swemu wujowi, z którym rozeznawał swoje powołanie. W 1979 r. wstąpił do Zakonu. Razem z kilkoma innymi braćmi założył w 1981 r. Ruch Ekologiczny św. Franciszka z Asyżu (REFA). Przy składaniu ślubów wieczystych wyraził gotowość udania się na misje. W 1986 r. przyjął święcenia kapłańskie. Posługiwał w Legnicy i Wrocławiu, a od 1988 roku w Pariacoto (Peru). Opiekował się często chorymi jako pielęgniarz.
9 sierpnia 1991 roku zginął z rąk terrorystów "Świetlistego Szlaku" w Pariacoto. Uznany przez ludzi i Episkopat peruwiański za męczennika i patrona chorych.

Michał urodził się w Łękawicy, w skromnej, rolniczej rodzinie, razem z bratem bliźniakiem. Choroba i śmierć ojca była bolesnym doświadczeniem dla całej rodziny. Pociechy i umocnienia szukano w modlitwie. W 1980 roku Michał wstąpił do Zakonu i wyraził gotowość posługi misyjnej. Złożył śluby wieczyste, a w 1987 roku przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w Pieńsku, ale szybko wyraził chęć wyjazdu na misję organizowaną w Pariacoto (Peru). Zajmował się tam promocją rodziny i opieką duchową nad dziećmi.
Zginął z rąk terrorystów "Świetlistego Szlaku" 9 sierpnia 1991 roku w Pariacoto. Uznany przez ludność i Episkopat peruwiański za męczennika i opiekuna dzieci.

Akta procesu informacyjnego braci męczenników przekazano Kongregacji.
5 grudnia 2015 ogłoszeni błogosławionymi męczennikami. Ich wstawiennictwa uprasza się w obronie przed terrorystami. O relikwie można prosić w klasztorze Braci Franciszkanów Konwentualnych w Krakowie.

Urodził się w Obydowie koło Lwowa, w ubogiej rodzinie, i nosił imię Józef. Od dzieciństwa odznaczał się zamiłowaniem do modlitwy i skupienia. Był cichy, skromny i zamknięty w sobie. Według woli rodziców przygotowywał się do pracy nauczyciela, jednak środki na utrzymanie i naukę musiał zapewniać sobie sam. Mimo sprzeciwu rodziców trwał w postanowieniu podjęcia kapłaństwa. W 1907 r. zgłosił się do klasztoru braci konwentualnych, ale przyjęto go dopiero w rok później. Swoje powołanie musiał ochronić przed gwałtownymi pokusami i ciemnością duchową. Wytrwał dzięki wierności modlitwie, sakramentom pokuty i Eucharystii, starannej i uważnej lekturze świętych autorów. Ta próba umocniła w nim równowagę duchową, prostotę, serdeczność, zamiłowanie do adoracji Najświętszego Sakramentu, cześć dla Maryi Dziewicy. W 1914 r. przyjął święcenia kapłańskie. Skierowany do Czyżek posługiwał także żołnierzom I Wojny. W tym samym roku wybrano go na mistrza nowicjuszy we Lwowie, gdzie pracę formacyjną połączył z intensywną posługą duszpasterską i osobistą ascezą. Czas wojny, braki żywności i opału, sprawiły, że jego zdrowie podupadło: od 1917 r. pojawiły się początki gruźlicy. W 1919 roku został przyjacielem młodszego od siebie o kilka lat Maksymiliana Marii, którego gorąco popierał w rozwijaniu dzieła "Rycerstwa Niepokalanej". Mimo prób leczenia zmarł w Kalwarii Pacławskiej 31 marca 1921 r. Św. Maksymilian pisał o nim: "Nie silił się na rzeczy nadzwyczajne, ale zwyczajne czynił nadzwyczajnie". W roku 1949 rozpoczęto proces informacyjny.

Józef - takie imię nosił od momentu chrztu - urodził się w Grodnie w 1862 r. W wieku 25 lat przyjął w Kownie święcenia kapłańskie (1887 r.) i pracował jako ksiądz diecezjalny. Był to trudny czas, gdy rząd rosyjski stosował represje wobec katolików, nakłaniając ich do przechodzenia na prawosławie. Był bardzo łagodny, cierpliwy, ale i stanowczy. Gdy raz na probostwo zakradł się złodziej, ks. Józef prosił go "Bracie, proszę, pokaż się, nic ci się nie stanie!" Dał mu też trochę pieniędzy i odesłał z prośbą, aby teraz żył już uczciwie. W 1912 roku złożył śluby w Zakonie Braci Mniejszych Konwentualnych, przyjął imię Melchior i przebywał w klasztorze w Grodnie. W czasie I Wojny zdarzyło się, że miała się odbyć egzekucja pod murem klasztoru, wtedy natychmiast brat Melchior zaczął się wstawiać u dowódcy za ofiarami, na klęczkach ofiarując swe życie za nich. Egzekucję odwołano.

W 1921 spotkał się w Grodnie z Maksymilianem, któremu posługiwał jako ojciec duchowy i spowiednik. Zachorował na gruźlicę, co kazało mu zrezygnować z posług kapłańskich dla wiernych. 30 grudnia odprawił ostatnią Eucharystię, podczas której doznał ekstazy.

Zmarł 27 lutego 1927 r. w opinii świętości.

Róża urodziła się w Viterbo siedem lat po śmierci Franciszka, a swe krótkie życie zakończyła jeszcze przed śmiercią św. Klary. Już jako małe dziecko przejawiała skłonność do modlitwy, jako ośmiolatka wpadła w ekstazę. Przyjęła habit III Zakonu w wieku 10 lat, a gdy cesarz Fryderyk zdobył miasto w walce przeciw papieżowi, publicznie sprzeciwiła się mu i zapowiedziała mu przedwczesną śmierć. Wygnana z miasta, kontynuowała swoją krucjatę przeciw cesarzowi. W tym czasie cesarz zmarł. Mając 16 lat wróciła do Viterbo i pragnęła wstąpić do klasztoru klarysek, ale siostry odmówiły uznając ją za niezrównoważoną wizjonerkę. Przyjęła to ze spokojem i kontynuowała swe apostolstwo jako tercjarka, spalając swe młodzieńcze siły na posłudze biednym i na intensywnej modlitwie.

Zmarła mając 19 lat. Po jej śmierci na polecenie papieża Aleksandra IV ciało Róży zostało pochowane w kościele klarysek, do których za życia chciała wstąpić. Kanonizował ją papież Kalikst III w 1457 r.

Pochodziła ze szlacheckiej rodziny i prowadziła swobodne i wygodne życie. Wyszła za mąż za bogatego człowieka, jednak wkrótce przyszło jej sprostać trudnym wydarzeniom. Kolejno zmarły jej dzieci, a także mąż, którego bardzo kochała. W wieku 37 lat przemieniła swoje życie, mocno angażując się w stałe rozważanie życia Jezusa. Wstąpiła do III Zakonu Franciszkańskiego i poświęciła się służbie chorym, czasem też proszono ją o rady i duchowe wsparcie. Na polecenie spowiednika spisywała swe rozmyślania i wizje. Przez świadectwo życia, zjednała sobie grono przyjaciół, którym służyła towarzyszeniem duchowym. Jej mądrość uczczono tytułem "mistrzyni teologów".

Zmarła w Foligno 1309 r. i jest pochowana w kościele braci konwentualnych w Foligno. W 1701 r. jej kult zatwierdził papież Klemens XI. W dniu 9 października 2013 r. papiez Franciszek ogłosił, że bł. Anieli przysługuje tytuł świętej – tym samym rozciągnął jej kult na cały Kościół.

Urodzona 1881 roku w rodzinie o głębokim życiu religijnym, w Sieprawiu. Jako nastolatka (16 lat) udała się do Krakowa, aby służbą zarobić na swe utrzymanie. Śmierć starszej siostry, była dla Anieli doświadczeniem, przez które zwróciła się wyraźnie do Boga. Złożyła ślub czystości na ręce swego spowiednika i wstąpiła do III Zakonu Franciszkańskiego. Żyła bardzo głęboko stylem ewangelicznej prostoty. Otoczyła opieką zwłaszcza młode dziewczęta przyjeżdżające do Krakowa w poszukiwaniu pracy. Często dzieliła z nimi swój zarobek, użyczała też im schronienia, pomagała przemyśleć doświadczenia. W czasie I Wojny poświęcała się trosce o chorych i rannych. Ostatnie lata przeżyła w suterenie jednego z domów krakowskich. Mimo odwiedzin koleżanek i znajomych przeżyła okres samotności, który jednak rozświetliły głębokie przeżycia duchowe zapisane w "Dzienniczku".

Zmarła w 1922 r., w Krakowie. Beatyfikowana została przez Jana Pawła II w 1991 roku. Jej kult pielęgnowany jest przy jej grobie w Bazylice Braci Franciszkanów Konwentualnych w Krakowie.