O bł. Salomei cz.1

Oświecona przez Ducha Świętego

Franciszkanin Stanisław, autor najstarszego żywota bł. Salomei napisał, że księżniczka rozpalona miłością swego Stwórcy cała oddawała się modlitwom i dobrym uczynkom i tłumiąc marności światowe brała pokornie jarzmo na siebie, oddając się Bogu. Jako kilkuletnia dziewczynka została odłączona od rodziców i otoczenia, w którym czuła się bezpieczna. Jednak formacja duchowa, którą najbliżsi przekazali jej własnym przykładem w ciągu kilku pierwszych lat, zaowocowała w jej życiowej postawie dyspozycyjnością i uległością. Obserwowała działalność ojca – Leszka Białego, który usilnie zabiegał o sprawy Kościoła: udzielał poparcia reformom kościelnym arcybiskupa Henryka Kietlicza, składał ślub uczestnictwa w piątej wyprawie krzyżowej (1218), zamieniony później na podjęcie krucjaty do Prus, opowiadał się za humanitarnym sposobem nawracania pogan i pokojowym krzewieniem nauki chrześcijańskiej. Matkę Salomei, Grzymisławę, cechowała żywa pobożność oraz szczodrość w udzielaniu przywilejów kościołom oraz klasztorom. Od nich Salomea uczyła się postrzegać Kościół jako instytucję Bożą, a jego pasterzy jako duchowych przewodników.

 Jako penitentka franciszkanina Wojciecha i duchowa córka braci mniejszych Piastówna pozwalała się kształtować wewnętrznie według ideałów franciszkańskich. Na dworze królewskim w Budzie została niewątpliwie zapoznana z treścią Listu do wiernych, napisanego przez Franciszka około 1214 roku. Bracia (według polecenia Zakonodawcy) posiadają misję rozpowszechniania idei pisma stanowiącego mały traktat-przewodnik do prowadzenia życia prawdziwie chrześcijańskiego. Franciszek napisał w nim: Wszyscy, którzy z całego serca, z całej duszy i myśli, z całej mocy miłują Boga, a bliźnich swych jak samych siebie i w nienawiści mają ciało swoje z wadami i grzechami, i przyjmują Ciało i Krew Pana Naszego Jezusa Chrystusa, i wydają owoce godne pokuty: O jak szczęśliwi i błogosławieni są owi i owe... Według Biedaczyny z Asyżu człowiek, który wchodzi na drogę pokuty winien przestrzegać dwóch najważniejszych przykazań, praktykować ascezę ciała, regularnie przyjmować Komunię świętą i pełnić dobre uczynki. Franciszkanie pełniący funkcje kapelanów na dworze w Budzie starali się więc zapewne formować wiernych według wskazań Franciszka. Z pewnością zachęcili i młodą księżnę z Polski, do praktykowania i rozwijania wymienionych w Liście cnót chrześcijańskich.